Door Huub de Bruin

Natuurlijk, als je een hond hebt ga je wandelen en spreek je wat vaker met mensen dan wanneer je alleen loopt. Eigenlijk net zoiets zoals moeders die hun kinderen naar school brengen, maar dan in een rijkere schakering.

Airedales leveren naar mijn ervaring bossen vrienden op. Wellicht vergelijkbaar met andere hondenrassen als je met ze naar de hondenschool gaat of naar een wandeling met andere Airedales / Airedale eigenaars.

Maar dat bedoel ik niet, er is meer en het gaat vaak anders.

Laat ik een voorbeeld geven.
Je loopt met de honden nog even een stukje aan het eind van de middag voordat ze hun avondmaal krijgen. In de laatste meters, net voordat je bij de auto terug bent en met je gedachten al weer bij thuis, hoor je achter je zo’n “pieieieiep pie ie iep” geluid dat naar je toekomt. Oh ja weer zo’n wielrenner geheel in kostuum met van die piepremmen. Zal de weg wel weer kwijt zijn. Maar nee . . . . hij zegt “dat zie je niet vaak, en ik heb er net zo een” Ja, en zo begint dat en voor je het weet wordt er van alles uitgewisseld en zit je ’s avonds achter de computer foto’s en een nieuwsbrief door te sturen en vertel je hoe leuk dat is met zoveel honden. Vroeger hebben wij zelf ook honden van een ander ras gehad. Ook heel lief en vaak makkelijker, maar dat er een auto stopt aan de andere kant van de weg en er stapt iemand uit en spreekt je aan met “vroeger hadden wij ook een Airedale . . . ” nee dat is iets zo typisch des Airedales. En dat is niet alleen in Nederland of België. Het gebeurt in het buitenland ook, en in alle eerlijkheid . . . . . , wij doen het ook!

Zo kom je in gesprek met een Amerikaan in Garmisch -Partenkirchen en leer je waarom de honden daar gewoon voor de winkel blijven liggen tot hun baas terugkomt. Ja, ja ook Airedales!

Of kom je een Duitser tegen met Toni in België waar je weer van leert over “Pawshake.com” en die je ook weer uit de nood helpt als je even je honden kwijt moet.

Of een Belgische uit ‘ons’’ dorp met Airedale Billie. Zonder Airedale was daar nooit een contact uit voortgekomen.
Bij het schrijven van het vorige verhaaltje heb ik contact gezocht met de mensen bij wie onze eerste Airedale in 1954 is “herplaatst”. Om ook hun ervaringen te weten en hoe het allemaal verder was verlopen. Ook daar houd je weer fijne contacten aan over.  

Ja natuurlijk, ik ben erg enthousiast over onze vereniging en dat is ook nog een extra aanknopingspunt bij zo’n gesprek maar iedereen weet met een Airedale heb je typische ervaringen en dat blijken de eigenaars maar al te graag te delen.

Vandaag weer een uit het dorp hiernaast. Je leert er weer van bij en vooraf zijn deze ontmoetingen nooit te plannen maar heb je een Airedale dan heb je iets bijzonders in huis en merk je telkens weer, Airedales maken vrienden!